Hoi, hier Major, beroep Coach-Paard.
Onlangs benaderde een moeder ons (Carin en ik), met de vraag of we konden helpen omdat haar zoon in huis inactief was, wat leek te wijzen op luiheid. Haar zoon bracht veel tijd door op de bank met een spelcomputer en zijn kamer was altijd een rommeltje.
Samen pakten we dit aan.

Eerst bouwden de moeder en zoon samen een parcours.
Ondanks wat weerstand van de zoon en het ongeduld van de moeder, werd uiteindelijk een parcours gerealiseerd.
Het kostte tijd, maar het resultaat was er.

Carin stelde vragen over de manier waarop het parcours werd gebouwd en hun gevoelens daarbij.
Vervolgens liepen de moeder en zoon het parcours met mij en hoewel het beter ging, was het nog niet perfect.

Daarna nam ik de zoon apart en kreeg hij de opdracht het parcours te verbouwen en het samen met mij te lopen. Toen hij ondervond hoe het voelde als iemand zonder contact met hem te maken zomaar zijn gang ging, begreep hij het.
Na een kort gesprekje met Carin koos de zoon voor een andere aanpak.
Hij voelde zich schuldig en gaf me knuffels.

Samen met de moeder bouwde de zoon een nieuw parcours en liepen het samen met mij.
Het was echt leuk; we hadden allemaal plezier.
Op de vraag of hij zijn passieve houding nu zou veranderen, antwoordde de zoon bevestigend.
Het was veel gezelliger om samen iets te doen.